Svima je poznata priča o Hanemanu i kininu. O tome, kako je čitajući o lekovitim svojstvima kinina, rešio da uzima samu suptancu (kinin), neki vremenski period, dok nije razvio simptome malarije. Eksperiment je ponovio više puta, na nekolicini dobrovoljaca i na sebi samom.
Na osnovu ovoga je je izveo princip slično se leči sličnim – similia similibus curantur , što znači da supstanca koja uzrokuje određene efekte na zdravu osobu, može da izleči bolest sa sličnim simptomima.
Ovaj je princip pronađen u spisima Hipokrata (oko 400pne) pa čak i ranije kod drevnog indijskog poete Kalidasa. Dr. Samuel Haneman je osmislio terapeutski sistem zasnovan na tom principu.
Postupak kojima se testiraju efekti supstance na zdravim dobrovoljcima se naziva dokazivanje. Na osnovu stotine dokazivanja koje je sproveo Haneman je otkrio osnovne principe homeopatije:
• Holizam (promene na svim nivoima)
• Princip individualnosti (jedna dijagnoza-svaka osoba različito reaguje)
• Potenciranje (ultra razređene i energizovane remedije)
• Vitalna sila (nematerijalna, održava telo u harmoniji)
• Mijazmi (fundamentalni uzrok oboljevanja)
Homeoapatija se popularizovala u Evropi, SAD i Aziji, nakon Hanemanove smrti 1843. Materia medika se drastično uvećala i javlja se potreba za sistematizacijom simptoma. Tako nastaje REPERTORIJUM (indeks simptoma koji pomaže u radu svakom homeopati kako bi lakše došao do remedije)
Početak XX veka: Homeopatija oponira nauci tog vremena. Ali mnogi lekari pristupaju homeopatiji nezadovoljni rezultatima zapadne medicine. Poznate homeopate tog vremena su u SAD: Dr Dž.T.Kent, Dr C.M.Boger, Dr Nash, Dr Allen, Dr H.C.Roberts; u Indiji: dr B.K.Bose, Dr M.L.Sircar, Dr N.M.Chowdury. Homeopatija ojačava i dobija nove alatke. Filozofija homeopatije u širokoj primeni u praksi.
Razlozi za krah tridesetih godina XX veka: Zapadna medicina zauzima potpuno mehanicistički model. Uvodi u upotrebu antibiotike i steroide. Sa druge strane homeopate počinju da koriste homeopatiju zaobilazeći homeopatske principe: Kombinuju lekove, prepisuju samo na osnovu lokalnih simptoma itd. Homeopatija prelazi u ruke nekvalifikovanih homeopata i zapada u krizu sve do sredine sedamdesetih.
Sedamdesetih godina XX veka, Homeopatija doživljava svoju renesansu. Najzaslužniji za to je grčki homeopata George Vitulkas. Akcenat je na stanju uma pacijenta, ali se traži totalitet simptoma, po ugledu na dr J. T. Kenta, čiji je sledbenik. Ovo je unelo život u suvoparne materia medike gde su se remedije posmatrale na osnovu gomile simptoma na fizičkom i mentalnom nivou. Vitulkas koji je slično razmišljao kao dr Kent, razvio je razumevanje esencije remedija.
Homeopatija se pridružuje i drugim dijagnostičkim i terapijskim metodama. Širi se na rad sa decom sa poteškoćama u učenju, psihološkim problemima, autizmom… Koordinisanim radom i kombinacijom raznih disciplina dolazi do odličnih rezultata.
Mnoge homeopate povezuju svoju bazičnu struku sa homeopatijom. Tako dolazi do kombinacije sa psihoterapijom, meditacijom, muzikom, regresijom, bojama u terapiji, sprovode se nova dokazivanja – sve u svrhu pronalaženja prave remedije (leka).
Osamdesetih godina XX veka: Dr M.L.Segal iz Delhija kao i njegove kolege u drugim delovima sveta fokusiraju svoju praksu na stanje uma pacijenta i smatraju da se može prepisivati samo na osnovu simptoma uma. Radeći na ovoj ideji dr Segal razvio je revolucionarni koncept, gde se mentalni simptomi mogu dobiti ispitivanjem pacijenta direktno, ali se takođe mogu dobiti i na osnovu toga kako pacijent opisuje svoje tegobe. Dr M.L.Segal je razvio unikatan način tumačenja rubrika i napisao je seriju knjiga na tu temu. Osnivač je „Seghal School of Revolutionised Homeopathy“ u Delhiju.
Takođe osamdesetih – Jeremy Sherr, engleski homeopata, počeo je da radi dokazivanja novih homeopatskih remedija. Njegova dokazivanja su pomogla mnogim terapeutima u praksi. Inspirisao je druge da preduzmu više novih istraživanja, dokazivanja, što se i desilo, više od 300 novih remedija je dodato u homeopatsku materia mediku.
Rajan Sankaran je možda otišao najdalje u razumevanju stanja uma. Smatra da je stanje uma uslovljeno promenjenom percepcijom realnosti. Uključuje u analizu snove kao integralni deo razumevanja slučaja, ne kao posebnu oblast. Potom hobije, knjige koje pacijent čita, filmove i druge aktivnosti. Takođe proširuje koncept mijazma i razvrstava ih u 10 kategorija. Uvodi novu kategoriju u razumevanje – carstva. Povezuje slučajeve sa znanjima iz hemije, zoologije i botanike. Koristi biljne familije kao mape. Kao i periodni sistem elemanata kao mapu. Na osnovu svih tih otkrića danas je moguće prepisati i remediju koja nije dokazana.
Druge poznate homeopate današnjice su:
• Dr. Dyvia Chabra – uvodi u Homeopatiju Frojdove slobodne asocijacije, da bi se pacijent doveo do „centralne deluzije“.
• Jan Scholten – uvodi periodni sistem elemenata, razumevanje minerala, minerala u biljkama, biljne familije, razvojne životne faze
• Dr. Praful Vijayakar – “Prediktivna homeopatija” – 7 nivoa potiskivanja: povezivanje sa embriologijom.
• Južna Amerika: T.P.Pachero i njegov saradnik E.F.Candegabe – Indentifikacija jezgra simptoma pacijenta kao i jezgro simptoma remedije
• P.S.Ortega – razvoj Hanemanovih mijazama
• Masi Elisalde: paralela između hrišćanstva i homeopatije
• Joseph Reeves: sličnost homeopatije sa konceptima jevrejske svete knjige Kabale
• Dr Juergen Becker: bajke i mitovi, slično Jungovim arhetipovima
• Andreas Bjorndal: Arhetipovi u homeopatiji
• Dokazivanje C4, When Ehrler
• Razvoj repertorijuma/softera za pretragu (Zadvort, J.Shah)
Na kraju, možemo sumirati evoluciju homeopatije na sledeći način:
1) Od pukog posmatranja simptoma do razumevanja celine
2) Od površnog do dubljeg razumevanja stanja uma
3) Od limitiranih homeopatskih informacija, do povezivanja sa hemijom, zoologijom, botanikom
4) Od izučavanja pacijentovih simptoma kroz pokret, knjige, hobije da bi se dobilia senzitivnost pacijenta i u tu svrhu i korišćenje snova
5) Od nekoliko remedija do mnooooogo više
6) Od homeopate kao izolovanog terapeuta, do holističkog terapeuta koji ima utemeljenje i u drugim terapijama
7) Od neklasifikovanih informacija do jasnih klasifikacija prema carstvima i mijazmima…
Pored svega homeopata je i dalje klasični homeopata, koji razume suštinu pacijenta, a pacijent se pri tom oseća da je tretiran na način kao nikada pre. Pacijent će dobiti jedan lek, a homeopata će precizno posmatrati da li izlečenje ide u pravom smeru. Cilj u lečenju je ne samo da nestane glavna tegoba nego da vremenom, pacijent doživi kvanti skok celog bića ka boljem zdravlju i slobodi.
EVOLUCIJA HOMEOPATIJE
