Homeopatija je zvanično priznat oblik medicinske terapije kod nas, koji se po pristupu razlikuje od konvencionalne medicine. Osim u Srbiji, u Evropi je homeopatija zakonski priznata kao oblik lečenja u Nemačkoj, Belgiji, Švajcarskoj, Francuskoj, Italiji, Holandiji, Rumuniji, Engleskoj i Švajcarskoj, a odskora i u Švedskoj. U Francuskoj, Italiji i Nemačkoj homeopatija spada u najpopularnije oblike alternativne medicine. U Indiji, homeopatija je široko rasprostranjena i u potpunosti priznata; procenjuje se da u Indiji trenutno radi oko 7500 državnih homeopatskih klinika.
Homeopatija se razlikuje od zvanične, tzv. alopatske medicine u nekoliko osnovnih tačaka.
Slično se sličnim leči. Taj osnovni princip homeopatije je ustanovio njen osnivač, nemački lekar Samuel Haneman (1755-1843) još krajem 18. veka. Eksperimentišući na samom sebi, on je utvrdio da određene supstance mogu da izazovu određene simptome u zdravom organizmu. Ali, ako se organizmu koji ima određene simptome daju supstance koje te simptome izazivaju kod zdravih osoba, onda te supstance deluju lekovito, lečeći iste simptome koje bi same izazvale. Za više od dva veka svog postojanja, razvila se u široko razrađen i efikasan sistem terapije, zasnovan na korišćenju preparata čije je delovanje dokazano na ljudima.
Princip razređenja. Homeopatski preparati sadrže veoma razređene supstance, do te mere da se fizičko-hemijskim merenjima gotovo ne mogu detektovati. Po tome se razlikuju od klasičnih lekova koji imaju tačno merljive količine određenih lekovitih supstanci. Međutim, homeopatski lekovi deluju po drugačijem principu. Tek krajem 20. veka je zvanična medicina počela da razmatra mogućnost takvog delovanja i počinje da se govori o tome da lekovito delovanje nema samo merljiva fizičko-hemijska supstanca, već i informacija koju određena supstanca prenosi.
Individualizovana terapija. Za razliku od zvanične medicine koja leči iste „bolesti“ i „simptome“ na isti način kod svakog obolelog, homeopatija za iste simptome različitim ljudima određuje različitu terapiju. Odnosno, svakog pojedinca smatra kompleksnim sistemom koji se razlikuje od svakog drugog pojedinca, pa se zato i ne može lečiti na isti način kao drugi. Homeopatija polazi od pretpostavke da je bolest poremećaj ravnoteže vitalne sile (životne energije) pojedinca, pa se zato terapija fokusira na to da poremećenu ravnotežu povrati. Zbog toga je homeopatskom praktikantu potrebno da utvrdi način na koji funkcioniše pojedinac, kao i to kako i gde je nastao poremećaj ravnoteže, kako bi mogao da odabere precizno određen, individualizovan lek.
Homeopatski intervju. Odlazak kod homeopate podrazumeva da će klijent sa njim obaviti opsežan razgovor, koji više podseća na psihološki intervju nego na klasičan razgovor sa lekarem, u kojem će homeopata nastojati da od klijenta sakupi što više specifičnih podataka i činjenica koji se tiču načina na koji funkcionišu njegov organizam, životna energija i psiha, kako bi mogao da odabere odgovarajući lek.
Lečenje konvencionalnom medicinom i homeopatijom nisu nesaglasni, to jest, moguće je lečiti se i konvencionalnim i homeopatskim metodima u isto vreme.